Haar stijl is persoonlijk en als zodanig uitgesproken. Ze hanteert in een coherente, inhoudelijke manier van werken een heldere, leesbare beeldtaal. Ze maakt onder andere gebruik van figuratief lijnenspel, veelal in (neon)licht uitgevoerd. Daardoor heeft ze meteen iets te overwinnen bij de kijker, want we denken de betekenis van haar materiaalgebruik wel te kennen. Neonlicht wordt gebruikt voor reclame in de amusementsindustrie, soms van nogal bedenkelijk allooi. Ze wil de aantrekkelijkheid daarvan niet politiek correct onmiddellijk teniet doen. Eerder gebruikt ze die associatie om een eerste onzekerheid te creëren, zodat er kritisch naar haar werk wordt gekeken. Daarin ontstaat dan vanzelf de ontdekking dat er iets anders wordt beoogd dan het laten zien van een eenduidig beeld met een eenvoudige boodschap.

Van grotere afstand waargenomen, ziet haar werk er vlak uit. Die gewaarwording wordt al snel ondergraven, doordat de lijnen in haar werk vaak uit zinderend licht bestaan. Die kunnen van dichtbij ook nog driedimensionaal gebogen zijn, en een andere gedaante aannemen. Het werk beweegt om de toeschouwer heen, het heeft een voor en een achterkant, lost soms op in een zijaanzicht en komt weer te voorschijn als je het bent gepasseerd. Twee- en driedimensionale verschijningsvormen wisselen elkaar af. De lichte en speelse beeldtaal van Ex is innemend en tegelijkertijd enigszins verontrustend. Een lichtbaken in de verte is altijd ook een waarschuwing,
een signaal. Kijk uit voor wat je ziet.